Informacje po II spotkaniu diecezjalnego Zespołu Kryzysowego
ds. Pomocy Uchodźcom z Ukrainy oraz osobom cywilnym w Ukrainie
- Prosimy, aby wszystkie parafie, które zgłosiły wicedziekanom swoją gotowość przyjęcia uchodźców do obiektów parafialnych, rozpoczęły przyjmowanie do nich uchodźców we współpracy z miejscowymi samorządami lub przez bezpośredni kontakt z instytucjami lub osobami, które pytają o możliwość zakwaterowania uchodźców. Caritas ani Diecezja nie będą kierować uchodźców do konkretnej parafii.
- 2. Osoby prywatne, które wyraziły gotowość przyjęcia uchodźców pod swój dach, powinny przyjmować ich nie czekając na ruch ze strony diecezji lub parafii. Warto, by w tym celu kontaktowały się ze swoją gminą lub miastem. Należy zaznaczyć, że zgodnie z informacjami płynącymi z Rządu, przygotowywane są ustawy zmierzające do finansowego wsparcia osób prywatnych przyjmujących uchodźców.
- Bardzo prosimy, aby księża proboszczowie po przyjęciu uchodźców u siebie lub po otrzymaniu takiej informacji od swoich parafian, rejestrowali liczbę uchodźców w swojej parafii na stronie internetowej diecezji tarnowskiej w zakładce „Kwestionariusz”. Liczba ta może i powinna być ciągle aktualizowana.
Bezpośredni link: https://kwestionariusz.diecezja.tarnow.pl/Page/EventPage/86
Hasło: Ukraina2022
- Wraz z Caritas Polska nasza diecezja przygotowuje się do przeprowadzenia akcji PACZKA DLA UKRAINY. Akcja ta będzie skierowana do rodzin, które pozostały w Ukrainie. Będzie polegała na przygotowaniu kilkudziesięciu tysięcy paczek (w naszej diecezji na pierwszy rzut planujemy 4 000 paczek po ok. 17 kg każda, co daje ok. 70 ton produktów), które zostaną zawiezione bezpośrednio do Ukrainy. Wszystkie paczki będą zawierały konkretne wskazane przez Organizatora artykuły przydatne dla całej rodziny w sytuacji wojny. Będą one pakowane do jednakowych kartonów tekturowych oznaczonych logo Caritas oraz będą zawierały krótki list-przesłanie do naszych Przyjaciół z Ukrainy. Wszystkie szczegóły akcji PACZKA DLA UKRAINY zostaną przekazane w najbliższym czasie parafiom, które poprzez swoje Zespoły Caritas będą zajmować się przeprowadzeniem tej akcji.
- Caritas diecezjalna, zgodnie z wytycznymi władz państwowych, nie organizuje transportów do Ukrainy. Zachęca się, aby parafie organizowały na razie zbiórki darów przede wszystkim dla tych osób, które już znajdują się w parafii. Należy wówczas bardzo konkretnie określić czego potrzebujemy i przyjmować tylko to, co zostanie wykorzystane w parafii. Oczywiście parafie powinny w tym względzie także współpracować z lokalnymi władzami.
- Zachęcajmy wszystkich, którzy przyjmują pod swój dach uchodźców, aby byli w stałym kontakcie z władzami samorządowymi, które na bieżąco otrzymują informacje na temat różnych form pomocy: rzeczowej, finansowej, medycznej, psychologicznej i każdej innej dla uchodźców. Władze państwowe ogłosiły już możliwość włączenia dzieci uchodźców do programu 500 Plus. Caritas – ze względów formalnych i prawnych – nigdy nie będzie udzielać pomocy finansowej (w gotówce) ani uchodźcom, ani osobom prywatnym, które ich przyjmują.
- Parafie, które już goszczą uchodźców będą mogły od 10 marca ubiegać się o wsparcie finansowe ze strony Caritas. Na stronie internetowej Caritas Diecezji Tarnowskiej będą wkrótce dostępne informacje dotyczące naszego wsparcia oraz formularze konieczne do złożenia wniosku.
- Wszelkich informacji odnośnie powyższych kwestii udzielają parafiom następujące osoby:
- dla parafii z Województwa Małopolskiego – ks. Marcin Krępa (tel. 604 905 953)
- dla parafii z Województwa Podkarpackiego – ks. Piotr Grzanka (tel. 608 452 942)
- w sprawach dotyczących pomocy wspólnotom na Ukrainie, którym posługują kapłani i osoby życia konsekrowanego z diecezji tarnowskiej – ks. Krzysztof Czermak (tel. 604 998 655)
- w sprawach akcji prowadzonych przez diecezjalną Caritas – ks. Zbigniew Pietruszka (tel. 885 910 113)
Zbigniew Pietruszka
Przewodniczący Zespołu
1. Biskup tarnowski Andrzej Jeż w dniu 28 lutego 2022 r. wydał dekret powołujący Zespół Kryzysowy ds. Pomocy Uchodźcom z Ukrainy oraz Osobom Cywilnym w Ukrainie. Przewodniczącym Zespołu został ks. Zbigniew Pietruszka – dyrektor Caritas Diecezji Tarnowskiej. Jego zastępcą został ks. Marcin Krępa – dyrektor Domu Rekolekcyjnego w Ciężkowicach. W skład Zespołu weszli ponadto przedstawiciele ważnych instytucji diecezjalnych oraz osoby związane z organami władzy samorządowej w naszej diecezji.
2. Podczas pierwszego posiedzenia Zespołu, które odbyło się w siedzibie Kurii Diecezjalnej w Tarnowie z udziałem biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża, zostały przekazane informacje związane z dotychczasowymi działaniami podjętymi w diecezji w związku z wojną w Ukrainie. Nawiązano przede wszystkim do spotkania księży wicedziekanów, którzy już w ubiegłym tygodniu, we wtorek 22 lutego, przedstawili dokonaną w diecezji wstępną kwerendę miejsc zakwaterowania dla ewentualnych uchodźców z Ukrainy. Kwerenda ta dotyczyła tylko obiektów parafialnych, czyli domów parafialnych, domów pielgrzyma, schronisk i innych budynków parafialnych możliwych do zakwaterowania uchodźców. W oparciu o tę kwerendę udało się stworzyć bazę około 40 budynków, które mogłyby pomieścić wstępnie około 250 uchodźców. Lista ta jest nadal aktualizowana i – jak poinformował Dyrektor Caritas Diecezji Tarnowskiej – dzisiaj możemy już mówić o około 50 budynkach na łączną liczbę ponad 300 osób. Ponadto, zostało przygotowanych również kilkadziesiąt miejsc do zakwaterowania uchodźców w budynkach administrowanych przez kurię diecezjalną.
3. W spotkaniu Zespołu Kryzysowego wzięli udział również dyrektorzy diecezjalnych domów rekolekcyjnych, których na terenie diecezji tarnowskiej jest w sumie 7. Są to domy rekolekcyjne i formacyjne w następujących miejscowościach: Ciężkowice, Stary Sącz, Gródek n/Dunajcem, Krynica, Błonie k. Tarnowa, Czchów oraz Kozieniec k. Czchowa. Dyrektorzy tych ośrodków poinformowali, że dysponują w sumie ponad 300 miejscami zakwaterowania. Część tych miejsc została już zgłoszona do dyspozycji Urzędu Województwa Małopolskiego w Krakowie i oczekuje na przybycie uchodźców skierowanych tam przez Urząd Wojewódzki.
4. W dniu 27 lutego Caritas Diecezji Tarnowskiej zgłosiła Caritas Polska gotowość przyjęcia grupy dzieci z Ukrainy w trzech ośrodkach diecezjalnych. Są to dzieci, które w najbliższych dniach, prawdopodobnie w tym tygodniu, zostaną ewakuowane z ukraińskich sierocińców. Akcja ewakuacji dzieci będzie prowadzona pod opieką polskiego konsula oraz we współpracy z Caritas Polska. W sumie cała akcja ewakuacji dzieci z sierocińców może objąć ponad 7 000 sierot. Dzieci przyjadą do Polski ze swymi opiekunami.
5. Od początku agresji Rosji na Ukrainę gotowość pomocy uchodźcom zgłaszają do Caritas Diecezji Tarnowskiej zgromadzenia zakonne obecne w diecezji. Do dzisiaj mamy zgłoszenia od zgromadzenia sióstr szarytek, kanosjanek oraz dominikanek. Podobną gotowość wyrazili także księża sercanie, ojcowie cystersi oraz Stowarzyszenie Misji Afrykańskich.
6. Coraz więcej przybywa także zgłoszeń indywidualnych z całej diecezji z chęcią przyjęcia uchodźców w domach prywatnych. Aby usprawnić koordynację działań, prosimy, aby tę chęć zgłaszać w pierwszej kolejności władzom samorządowym, z którymi parafie będą ściśle współpracować. Należy przy tym pamiętać, że każda osoba przybywająca z Ukrainy powinna zgłosić swój pobyt właściwym władzom samorządowym. Tylko wówczas będzie można się ubiegać o środki pomocowe z budżetu państwa.
7. W niesienie pomocy uchodźcom włączają się wszystkie organizacje, stowarzyszenia, instytucje oraz wspólnoty działające w diecezji. Na pierwszej linii są Parafialne Zespoły Caritas, Akcja Katolicka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Rycerze Kolumba. Zapraszamy wszystkich członków wspólnot działających w parafiach do organizowania stałego wolontariatu, który obecnie będzie pomagał uchodźcom, a w przyszłości wszystkim tym, którzy będą potrzebowali jakiejkolwiek pomocy. W obliczu tak wielkich wyzwań w działaniach parafialnych nie może zabraknąć także członków rad duszpasterskich oraz zespołów synodalnych.
8. Odpowiadając na liczne zapytania z diecezji informujemy, że w obecnej nieustabilizowanej sytuacji w Ukrainie, nie ma możliwości organizowania indywidualnych zbiórek i transportów darów rzeczowych na terytorium Ukrainy. Jest to zbyt ryzykowne i możliwe tylko poprzez organa państwowe. W najbliższym czasie będą organizowane zbiórki parafialne dla uchodźców, którzy już przebywają lub będą mieszkać w parafii. O potrzebnych produktach oraz miejscu ich składowania poinformują księża proboszczowie we współpracy z lokalnymi samorządami. Jeżeli zaistnieje konieczność zbiórki ogólnodiecezjalnej, Caritas poinformuje o tym z odpowiednim wyprzedzeniem, wskazując konkretne artykuły oraz miejsca ich składowania.
9. Wydział Misyjny Kurii Diecezjalnej w Tarnowie jest w stałym kontakcie z kapłanami diecezji tarnowskiej pracującymi w Ukrainie. Obecność kapłanów diecezji tarnowskiej oraz wielu sióstr zakonnych, a także wieloraka pomoc organizowana przez diecezję tarnowską na rzecz tamtejszej ludności ma już ponad trzydziestoletnią historię. Wszyscy pracujący tam kapłani, których obecnie jest trzynastu, pozostają ze swoimi parafianami i wspierają ich duchowo, a także materialnie. Formy pomocy tym kapłanom i ich wspólnotom będą na bieżąco koordynowane przez kurię diecezjalną. Jeżeli zajdzie taka konieczność i możliwość będziemy organizować dla nich transporty z żywnością, lekami i środkami czystości.
Tarnów, 28 lutego 2022 r.
D E K R E T
PENITENCJARIA APOSTOLSKA, po wysłuchaniu licznych próśb, które napłynęły ostatnio od różnych Pasterzy Kościoła w związku z wciąż trwającą pandemią, potwierdza i rozszerza na cały listopad 2021 r. wszystkie dobrodziejstwa duchowe, już udzielone 22 października 2020 r. Dekretem Prot. N. 791/20/I, którym, z powodu pandemii Covid-19, odpusty zupełne za wiernych zmarłych zostały przedłużone na cały listopad 2020 r.
Z tej odnowionej wielkoduszności Kościoła z pewnością wierni czerpać będą pobożne postanowienia i siłę duchową, aby nadawać swojemu życiu kierunek zgodny z prawem ewangelicznym, w synowskiej komunii z Ojcem Świętym, widzialnym fundamentem i Pasterzem Kościoła katolickiego.
Niniejszy dekret obowiązuje przez cały listopad.
Bez względu na jakiekolwiek przeciwne rozporządzenia.
W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 27 października 2021 r.
Kard. Mauro Piacenza
Penitencjarz Większy
Ks. Prał. Krzysztof Nykiel
Regens
Oryginalny tekst dokumentu:
https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2021/10/28/0700/01488.html
Załącznik 1: Dekret z 22 października 2020 roku, o którym mowa w powyższym dokumencie:
DEKRET
W bieżącym roku, w aktualnych okolicznościach spowodowanych pandemią COVID-19, odpusty zupełne dla wiernych zmarłych będzie można uzyskać przez cały listopad, przy zmienionych warunkach i dostosowanych do sytuacji dziełach pobożnych, aby zapewnić bezpieczeństwo wiernych.
Do niniejszej Penitencjarii Apostolskiej dotarło wiele próśb Świętych Pasterzy, aby w tym roku, z powodu epidemii COVID-19, zmieniono pobożne dzieła w celu uzyskania odpustów zupełnych dla dusz czyśćcowych, które można uzyskiwać zgodnie z normą „Wykazu odpustów” (nad. 29, § 1). Dlatego Penitencjaria Apostolska, na mocy specjalnego polecenia Jego Świątobliwości Papieża Franciszka, chętnie ustanawia i określa, że w tym roku, aby uniknąć zgromadzeń, tam, gdzie są one zakazane:
a.- Odpust zupełny dla osób nawiedzających cmentarz i modlących się, choćby tylko w myśli, za zmarłych przez poszczególne osiem dni, zwykle ustanowiony jedynie na dni od 1 do 8 listopada, dla pożytku wiernych może być przeniesiony na inne osiem dni listopada. Dni te, dowolnie wybrane przez poszczególnych wiernych, mogą być od siebie oddzielone.
b- Odpust zupełny związany z dniem 2 listopada, ustanowiony na Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych dla tych, którzy pobożnie nawiedzają kościół lub kaplicę i odmawiają tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”, może być przeniesiony nie tylko na niedzielę poprzedzającą lub następującą, albo na sam dzień Uroczystości Wszystkich Świętych, ale także na inny dzień listopada, dowolnie wybrany przez poszczególnych wiernych.
Osoby starsze, chore i ci wszyscy, którzy z poważnych powodów nie mogą opuścić domu, na przykład ze względu na zakazy gromadzenia się licznych wiernych w miejscach świętych, będą mogli uzyskać odpust zupełny, jeśli tylko łącząc się duchowo z tymi wiernymi, którzy pobożnie nawiedzają miejsca święte, oraz wykluczając wszelkie przywiązanie do jakiegokolwiek grzechu i mając intencję kiedy to tylko będzie możliwe spełnić trzy zwyczajne warunki (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), odmówią pobożnie modlitwy za zmarłych przed obrazem Pana Jezusa lub Najświętszej Maryi Panny (na przykład jutrznię i nieszpory z oficjum Liturgii godzin za zmarłych, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia i inne modlitwy za zmarłych bliskich ich sercu), albo jeśli podejmą medytacyjną lekturę jednego z fragmentów Ewangelii z liturgii za zmarłych, lub też jeśli wypełnią uczynki miłosierdzia poprzez ofiarowanie Bogu cierpień i niedogodności swego życia.
Aby ten dostęp do łaski Bożej, udzielanej władzą kluczy Kościoła, stawał się łatwiejszy ze względu na miłosierdzie duszpasterskie, niniejsza Penitencjaria gorąco prosi, aby wszyscy kapłani posiadający odpowiednie uprawnienia, oddali się z gorliwością i wielkodusznością celebracji Sakramentu Pokuty i udzielali Komunii Świętej chorym.
Niemniej, jeśli chodzi o warunki duchowe dla uzyskania odpustu zupełnego, nadal obowiązują wcześniej wydane wskazania zawarte w „Nocie odnośnie sakramentu pojednania w obecnej sytuacji pandemii”.
Wreszcie, ponieważ dusze czyścowe wspierane są wstawiennictwem wiernych, szczególnie zaś miłą Bogu ofiarą ołtarza (por. Sob. Tryd. Sesja XXV, Dekret o czyśćcu), gorąco zaleca się wszystkim kapłanom trzykrotne odprawianie Mszy św. w dniu Wspomnienia wszystkich wiernych zmarłych, zgodnie z Konstytucją Apostolską „Incruentum Altaris”, wydaną przez czcigodnej pamięci papieża Benedykta XV w dn. 10 sierpnia 1915 roku.
Niniejszy dekret jest ważny przez cały listopad. Bez względu na jakiekolwiek przeciwne zarządzenia.
W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 22 października 2020 roku, we wspomnienie św. Jana Pawła II.
Kard. Mauro Piacenza
Penitencjarz Większy
Ks. prał. Krzysztof Nykiel
Regens
Oryginalny tekst dokumentu:
https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2020/10/23/0545/01264.html#ita
SYNOD, CZYLI NASZA WSPÓLNA DROGA
List pasterski w związku z XVI Zgromadzeniem Ogólnym Synodu Biskupów
Drogie Siostry, drodzy Bracia,
„(…) Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu” (Mk 10,45). To, usłyszane przed chwilą zdanie Chrystusa, można potraktować nie tylko jako streszczenie całej dzisiejszej liturgii Słowa, ale w ogóle jako streszczenie Ewangelii. Chrystus przyszedł, aby służyć! Nie możemy też pominąć kontekstu, w którym padły te słowa. Oto Jan i Jakub próbują sobie „załatwićˮ pierwsze miejsca w Królestwie Bożym. Inni uczniowie jawnie się na to oburzają, pewnie dlatego, że sami chcieliby je dostać. A Chrystus cierpliwie tłumaczy: przyszedłem nie dla pierwszych miejsc, przyszedłem, aby służyć i „dać swoje życie jako okup za wielu”(Mk 10,45).
Tłumaczy to także dzisiaj i nam. Tłumaczy to swojemu Kościołowi, który powinien – jak słyszeliśmy w drugim czytaniu – trwać mocno w wyznawaniu wiary (por. Hbr 4,14) i przez to wyznawanie, tak słowem, jak i stylem życia, ukazywać światu Chrystusa – Sługę. Nie uciekniemy dziś przed podwójnym pytaniem. Najpierw warto zapytać samego siebie: czy inni, patrząc na moje życie, mogą zobaczyć w nim odbicie Chrystusa-Sługi, czy raczej widzą tylko kogoś nieustannie zatroskanego o własną pozycję i własne sprawy, ciągle oburzonego na drugich, szczelnie zamkniętego w swoim mikroświecie? I dalej: co można zobaczyć, patrząc na życie naszych kościelnych wspólnot: Chrystusa pochylonego w służbie najsłabszym, czy zatroskanie o wizerunek instytucji, walkę o zwycięstwo takiej czy innej opcji duszpasterskiej, a nawet politycznej?
Napięcia i spory między uczniami Chrystusa nie są niczym nowym, co dzisiejsza Ewangelia dobitnie ilustruje. Być może jednak obecnie są one jeszcze bardziej gorszące, bo przecież misja Chrystusa już się dopełniła. Otrzymaliśmy już Ducha Świętego. Jego tchnienie może nas doprowadzić do wspólnego rozpoznania woli Bożej. Jak Go słuchamy? Jak wygląda w naszych wspólnotach rozmowa o tym, co dziś Duch Boży mówi do Kościoła? Na ile potrafimy odwrócić wzrok od własnych spraw i dostrzec drugich, z ich potrzebami i doświadczeniami?
Nie powinniśmy uciekać od tych pytań, jeśli chcemy, by Kościół – od małych wspólnot wewnątrz parafii, poprzez same parafie i diecezje, aż po jego wymiar powszechny – podążał drogami wskazanymi przez Ducha Świętego. Nim zabierzemy się za jakiekolwiek reformy, potrzebny jest nam rachunek sumienia z tego, jak ze sobą rozmawiamy, jak nawzajem się słuchamy i jak rozeznajemy wolę Bożą? Nie tylko w sposób osobisty i indywidualny, ale także wspólnotowy.
Tydzień temu papież Franciszek rozpoczął uroczyście XVI Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja”. Synod to narzędzie, którym Kościół posługuje się praktycznie od swoich początków. Apostołowie zbierali się razem, aby podejmować decyzje pod tchnieniem Bożego Ducha (por. Dz15,1-33). Potem przez wiele wieków następcy Apostołów – biskupi –gromadzili się na synodach, by rozeznawać, jaka jest wola Boża względem Kościoła. Przez wieki synody były podstawowym sposobem podejmowania kościelnych decyzji.
Tym razem papież Franciszek pragnie, aby w synodalnym doświadczeniu uczestniczyli nie tylko biskupi. Do pójścia wspólną drogą rozeznania woli Bożej zaprasza wszystkich – bo wszyscy przez chrzest i bierzmowanie otrzymali Ducha Świętego, a w Eucharystii karmią się jednym Ciałem Żyjącego Pana. W ten sposób budują Mistyczne Ciało Chrystusa, czyli Kościół, za który są współodpowiedzialni. Samo słowo „synod” oznacza podążanie wspólną drogą. Synodalne prace potrwają dwa lata. Najpierw będzie miała miejsce faza diecezjalna, w przyszłym roku kontynentalna, a wreszcie w 2023 – powszechna. Jednak papież Franciszek chce, aby styl wspólnotowego rozeznawania stał się stałą praktyką Kościoła.
W czasie synodu mamy przyjrzeć się temu, w jaki sposób razem, duchowni i świeccy, budujemy wspólnotę Kościoła, począwszy od najmniejszej parafii. Czy i jak w Kościele ze sobą rozmawiamy? Jak często spotykamy się, by wspólnie szukać woli Bożej, a gdy już do takiego spotkania dojdzie, to na ile potrafimy cierpliwie słuchać siebie nawzajem, szanując zdanie drugiego? Ile jest w nas odwagi, żeby wypowiadać to, co w sercu rozpoznajemy jako możliwy głos Ducha Świętego? Czy nasze wspólnoty dają nam poczucie bezpieczeństwa, gdy próbujemy wypowiedzieć sprawy trudne? Papież proponuje, żebyśmy się nad tym zastanowili na różnych poziomach organizacji Kościoła, zarówno w nieformalnym gremiach, jak i w ruchach, stowarzyszeniach, parafiach i diecezjach. I jeszcze jedno pytanie, które Ojciec Święty podkreśla szczególnie: czy z naszej rozmowy o Kościele nie wykluczamy tych, których głos łatwo zignorować, bo są z jakiegoś powodu słabsi, zmarginalizowani i mniej obecni w „głównym nurcie” życia Kościoła?
Synodalne podejście musi zachowywać wrażliwość na włączenie do rozmowy wszystkich, nie wiadomo bowiem, przez kogo Duch Święty zechce przemówić. On „wieje kędy chce” (por. J 3,8) i kogokolwiek może wybrać jako swoje narzędzie. Wykluczenie kogoś ze wspólnotowego rozeznania może więc oznaczać pozbawienie się możliwości rozpoznania woli Bożej. Synodalne podejmowanie decyzji nie jest łatwe, bo zakłada, że głos Ducha wychodzący od jednego członka wspólnoty zostanie potem rozpoznany przez pozostałych, w których działa przecież ten sam Duch. Cierpliwość w słuchaniu i gotowość do nawrócenia, czyli nie tylko do zmiany własnych przekonań, ale do przemiany serca, są w takiej wspólnej drodze nieodzowne. Tym właśnie synodalny styl podejmowania decyzji różni się zarówno od władzy absolutnej, gdzie rację ma sprawujący władzę, jak i od demokracji, gdzie zwycięża ten, kto jest w stanie zdobyć choćby minimalną większość. W Kościele rację ma Duch Święty, a wszystkie ludzkie struktury władzy muszą służyć temu, by rozpoznać Jego tchnienie i mu się poddać.
Ten ideał nie jest łatwy do osiągnięcia. W Kościele istnieją – także na mocy prawa – struktury synodalnego rozeznania, jak na przykład parafialne i diecezjalne rady duszpasterskie, rady prezbiterów. Niestety nie zawsze i nie wszędzie są one rzeczywistym doświadczeniem wspólnotowej drogi rozeznania świeckich i duchownych, przełożonych i podwładnych. Nie zawsze i nie wszędzie w Kościele szuka się głosów z peryferii. Nie zawsze i nie wszędzie wysłuchuje się z miłością i szacunkiem ludzi zranionych, odrzucanych, mało znaczących w oczach świata. Proponowany przez Papieża rachunek sumienia z synodalności może nam pomóc w zmierzeniu się z tymi problemami. Ale pomoże tylko wtedy, gdy spróbujemy w naszych wspólnotach – od najmniejszych po największe – szczerze porozmawiać. Tam, gdzie zaufanie zostało z jakiegoś powodu nadszarpnięte, będzie to bardzo trudne. Nie ma jednak lepszego sposobu na odbudowę zaufania, jak spotkanie, bycie razem, cierpliwy dialog, któremu towarzyszy świadomość Bożej obecności.
Realizacja papieskiego zaproszenia do uczestnictwa w synodzie wymaga oczywiście także pewnej organizacji. Chodzi bowiem nie tylko o same spotkania i rozmowy we wspólnotach, choć już one są wielką wartością. Synod ma być też okazją do uświadomienia sobie, gdzie jesteśmy na drodze budowania synodalnej wrażliwości, czyli do wskazania, jakie napotykamy trudności, a jakie mamy dobre praktyki i doświadczenia? Głosy z synodalnego dialogu we wspólnotach lokalnych trzeba będzie zebrać, podsumować, przekazać dalej. Wkrótce zatem parafie powinny otrzymać szczegółowe informacje na temat przebiegu diecezjalnego etapu synodu, który potrwa kilka najbliższych miesięcy.
Nie trzeba jednak czekać na wytyczne organizacyjne, by zacząć rozmawiać. Można zacząć od wspólnot rodzinnych i dialogu małżeńskiego. Można porozmawiać z sąsiadami, czy koleżankami i kolegami z pracy. Można już włączyć pytanie o to, jak wspólnie szukamy woli Bożej, w tematy spotkań wspólnot parafialnych, zakonnych, diecezjalnych. A przede wszystkim można i trzeba w modlitwie osobistej i wspólnotowej wzywać Ducha Świętego, aby towarzyszył swoim tchnieniem wszystkim synodalnym rozmowom. Żeby podpowiadał, jak włączać do dialogu tych, którzy trzymają się z boku, albo którzy zostali zepchnięci na peryferie naszych wspólnot. Żeby otwierał nam serca na to, co mają do powiedzenia inni. Żeby uczył słuchania cierpliwego, empatycznego, wytrwałego oraz mówienia pokornego i odważnego zarazem. Żeby umacniał Kościół w mężnym wyznawaniu wiary (por. Hbr 4,14), czyli w ukazywaniu światu Chrystusa, który „nie przyszedł aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10,45).
„Stajemy przed Tobą Duchu Święty, zgromadzeni w Twoje Imię. Pokaż nam drogę, którą powinniśmy iść i naucz jak nią podążać”!
Prosimy o Wasze życzliwe i żywe uczestnictwo w synodzie oraz życzymy wielu dobrych doświadczeń w czasie synodalnych spotkań.
Na wspólną drogę z serca błogosławimy, w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego!
Podpisali: Pasterze Kościoła w Polsce